Verliefd op een ander: een heilig kado

“I can’t live

with or without you..”

Hij kijkt me aan met zijn doordringende ogen, terwijl hij zingt.

Ik kende het lied allang natuurlijk.
Maar het komt nu pas echt binnen.

De zaal zit vol, maar hij kijkt alleen naar mij.
Ik durf zijn blik bijna niet te vangen.
Bang dat mijn blik verraadt wat ik voel.

De deunende vibraties van van de gitaar, bas en drums doen mijn buik opzwellen met een warme gloed.
Het lied grijpt me.
Het raakt de verscheurende, bitterzoete mix van pijn en verlangen in me.

Als onze blikken elkaar vangen, schiet er een bliksemschicht door me heen.

Zie je wel.
Hij doorziet me.

Mijn hart staat zo wagenwijd voor hem open dat ik me ervoor schaam.
Ik kan het niet verbergen.

Mijn hart bonkt in mijn keel.
Het zweet loopt over mijn rug.

En tegelijkertijd voel ik me meer levend dan ooit.

Ik ervaar de essentie van het leven, in dit moment.

Hier zit ik dan.
In de theaterzaal van de school waar ik werk.

Nog maar een paar maanden getrouwd met de lieve, veilige man waar ik al sinds mijn vijftiende mee samen ben.
En ik ben volledig in de ban van een andere man.
Van deze muzikant.

Mijn teamleider had me gevraagd of ik deze band voor een dagje wilde begeleiden.
Ze hadden een nieuwe single en wilden de videoclip graag in onze school opnemen.

Dat wilde ik wel doen.
Wist ik veel dat vanaf deze dag mijn leven compleet ging veranderen.

We trokken de hele dag op, de muzikant en ik.
Ik had lokalen, catering, figuranten geregeld.
Deed mijn best om de hele tijd voor hen klaar te staan.

Hij liep er als zijn charmante, flamboyante, vrije zelf dwars doorheen.

It struck me.

Ik vond het wel wat irritant, dat hij zo losjes en luchtig omging met alles wat ik zo uitgekiend had geregeld.
Heel fijn dat ik dit zo geregeld had, maar we gaan het op zíjn manier doen.

Tegelijkertijd moest ik erkennen dat zijn manier ook veel passender was.

Het gaf me een speelse kriebel vanbinnen.

Hij bleef me appen, de hele dag door.
Of ik dit misschien ook kon regelen, of ik daar nog kon bijspringen.

Hij deed een appèl op mij en op mijn regeltalent en ik gaf er graag aan toe.
Ik voelde me gezien en gewaardeerd en liep daar graag een stapje sneller voor.

Hij maakte grapjes.
Was amicaal.
Sloeg soms ineens een arm om me heen.

Dit was ik niet gewend.
Ik vond het leuk, verfrissend.

‘s Avonds, thuis op de bank met mijn pasgetrouwde man naast mij, appte hij weer.
Of ik mee wilde kijken met de pasgeschoten videobeelden.

Ik was onder de indruk: heeft hij die clip zo snel af?
Wat een workaholic, die man.
Ik voelde een oordeel en bewondering tegelijkertijd.

De clip was prachtig, het lied en de beelden raakten me.
Om mezelf niet overbodig te maken, gaf ik nog wel wat kritische puntjes mee.
Daar was hij blij mee, perfectionist als ie was.

Het appen ging door.
En aan het einde van de avond ging het allang niet meer over de videoclip.
De sfeer werd plagerig, intiem en ineens heel klein en dichtbij.

Terwijl mijn man naar bed ging, bleef ik appen.
Het was instantly verslavend.

Hij had mijn gevoelige snaar gevonden en ik de zijne.

Deze avond vormde het begin van het einde van mijn kersverse huwelijk – en het begin van een compleet ander leven.
Ik kon niet anders dan het binnen een paar dagen opbiechten, aan mijn man.
Het hield me zo bezig.

Ik vond het moeilijk te vertellen, kroop op zijn schoot op de bank.
Ik vertelde dat ik iemand had ontmoet, waardoor ik nu in de war was.
Hij voelde al iets aan, zei hij.

Lieverd dat ie was. 

De muzikant en ik bleven in contact.
Hij zocht mij op, had mijn hulp nodig, had allerlei ideeën.
Ik voelde me elke keer meer gezien, gewaardeerd en van mijn stuk gebracht.

Deze muzikant was zo anders dan de man aan wie ik nog maar een paar maanden geleden, in de kerk nog wel, voor al onze familieleden en vrienden, mijn eeuwige trouw had beloofd.

Mijn man was veilig, betrouwbaar, loyaal, zacht, dragend, liefdevol, voorspelbaar.
Een beetje ingedut en saai ook wel.

Deze muzikant was a different cup of tea.

Hij was authentiek, vrij, creatief, speels, jongensachtig, vol levensenergie.
Wispelturig ook. En hij speelde op het randje.

Maar daar zag ik doorheen.

Ik vergaf het hem al gauw, dat ie zo aan het flirten was met mij, terwijl hij wist dat ik net getrouwd was.
Ik zag zijn kleine hartje onder alles.
Ik begreep zijn gedrag wel.

Daar kon ik wel doorheen kijken.

Ik voelde me een wijzer mens dan hem.
Geloofde dat ik hem met die wijsheid kon bijsturen.

Hij had mij nodig, om zijn redenen.
En ik hem.
Om mijn redenen.

Het voelde wel geniepig, natuurlijk, dat appen van ons.
Ik wist ook wel dat het misschien onschuldig leek, maar dat er iets serieus met me aan de hand was.
Maar ik kon er niet mee stoppen.

Vanaf dag 1 dacht ik elk moment van de dag aan hem.
Als ik een appje kreeg, schoot de adrenaline en excitement door me heen.

Ik voelde me wel afglijden.
Maar het was niet tegen te houden.

“I can’t live
with or without you”

Het begon pijn te doen.

Ik zat in dit leven.
En hij in zijn leven.
Compleet andere werelden.

Ik had alles zorgvuldig opgebouwd, zoals ik het leven als klein meisje voor me had gezien.
Wat zo veilig en vertrouwd voor me voelde.

Achteraf geloof ik dat ik het spannende avontuur van écht leven gewoon nog niet aandurfde.

Ik had een koophuis, een spaarrekening, een konijn, een kersvers fotoalbum van onze bruiloft, een auto, een gezamenlijke vriendengroep, ik zat met mijn man op korfbal.

Ik was met hem opgegroeid.
We waren samen zoveel fases doorgelopen.

Van het doorlopen van de havo tot mijn eerste baan.

Van eerste huisje huren tot het afsluiten van een hypotheek.

Van eerste klungelige puberkus tot voor het eerst zonder anticonceptie vrijen op onze huwelijksnacht, omdat we zo uitkeken naar een baby.

Hij was mijn maatje.
Mijn steun.
Mijn veilige haven.

Ik wilde dit helemaal niet.
Zo plotsklaps, obsessief verliefd worden op een ander.

Op een flamboyante, wispelturige muzikant, nota bene.
Die zelf ook een vriendin had.
En zei niks echts met mij te willen.

Het bracht me zo in verwarring.

I can’t live with or without you.

Ik ging in huwelijkstherapie.
Las boeken over verliefd zijn op een ander en wat je daarmee moet.

Hield goede gesprekken met vrienden, collega’s, familie en mijn man.

Probeerde maar vat te krijgen op wat er nou gebeurde.
Wilde alles logisch kunnen verklaren en oplossen.

Piekerde uren-, dagen-, weken-, maandenlang.
Anderhalf jaar lang.

Totdat ik er gek van werd.

Ik wist dat er iets moest veranderen.
Mijn huwelijk brokkelde langzaam af.
Ik voelde weerstand om het aandacht te geven.

Voelde weerstand om met mijn man te zijn.
Ik liet onze relatie elke dag een beetje meer afsterven.

Elke dag voelde het meer onherstelbaar beschadigd.

Tegelijkertijd bouwde de frustratie zich in me op.

Ik voelde zó the urge om met de muzikant te versmelten.
Maar dat kon niet.

Hij wilde niet.
Er was geen opening.
En dat verscheurde me.

Dit kon niet langer zo.

Op een ochtend werd ik wakker en voelde ik: het is doodgegaan.
De relatie tussen mij en mijn man.

De sfeer was plotseling anders, deze ochtend.
Kalmer, kouder, helderder.

Alsof je beseft dat iemand er voorgoed niet meer is.
Alsof mijn ziel zich nu echt van hem had losgelaten.

Het voelde op.
Ik kon niet anders.

Huilend sprak ik het uit.
Ook dit voelde hij al aankomen, de lieverd.

Ik kon niet langer in dit huis blijven.
Ik pakte m’n spullen en kon tijdelijk bij mijn broer en schoonzus blijven.

Daar werd ik langzaamaan, elke dag een beetje meer, pas echt mezelf.

Los van alles en iedereen.
Daar was ik met mezelf, en leerde ik veilig te zijn in het midden van de storm.

Ik ging op mezelf bouwen.
Liet de weerstand los tegen wat was en zag de feiten en mijn gevoelens onder ogen.

Ging duidelijker voelen wat het was dat ik dan écht wilde.
Wat goed en liefdevol voor me zou zijn.

Ik verbrak het contact met de muzikant.
En met mijn man.

En zo krabbelde ik na een tijdje op.

Ik deed mijn eigen boodschappen, kocht wat ík lekker vond.
Ik regelde voor het eerst in mijn leven mijn eigen verzekering.
Kreeg een nieuwe baan.
Een nieuwe plek om tijdelijk te wonen.

Ik ontdekte wie ik was zonder de muzikant.
Zonder mijn ex.
Zonder wat ik allemaal in dat leven had opgebouwd.

Ik kwam los en merkte gaandeweg, over een periode jaren, dat ik werd zoals de muzikant.
Alles wat mij zo aantrok aan hem, kwam boven in mezelf.

Zo authentiek hij was in het contact met mensen – of dat nu de schoonmaakster of de directeur was, zo authentiek bleek ik ook te zijn.
Door me kwetsbaar op te blijven stellen.
Mezelf te durven zijn, met alles in mij.
Bij wie ik ook was.

Zo hij met de dag leefde, ging ik ook leven.
Alle langetermijnplannen gingen overboord, omdat ze me beklemden.
Ik wilde vandáág leven, met de flow meebewegen en in het moment willen aanvoelen welke stap kloppend voelt.

Zoals hij zijn hart en gevoel volgde in alles wat hij deed, zo beloofde ik mezelf dat ik mijn gevoel en intuïtie nóóit meer in de steek zou laten.
Mijn hart werd mijn innerlijke gids.

Zoals hij op een podium stond met zijn eigen stem en liedjes, zo ben ik zelf het podium beklommen om mijn eigen boodschap te laten horen.

Het was nooit de bedoeling dat we een relatie zouden krijgen.
Dít was de bedoeling.

Dat ik mijn volledige zelf zou ontdekken en worden.
En het levenspad zou gaan bewandelen zoals het voor mij in de sterren geschreven stond.

I became me.

Het heeft uiteindelijk jaren geduurd voor me om te beseffen wat er nu daadwerkelijk was gebeurd.
Dat dit niet zomaar een verliefdheid was.
Maar een zielsontmoeting, die me thuis wilde brengen bij mezelf.

Een heilige verbinding met een andere ziel.

Hoe pijnlijk en ontwrichtend dat ook was, in mijn aardse realiteit.
Ik kon inzien dat deze ziel een stuk met zich meedroeg, dat ik in mezelf weggestopt had.

Het speelse.
Het kinderlijke.
Het vrije.
Het authentieke.
Het op een podium staan, met je eigen stem en boodschap.

De muzikant kwam iets wezenlijks in mij spiegelen.
Iets wezenlijks dat ik had laten ondersneeuwen, omdat ik zo graag een veilig, vertrouwd en overzichtelijk leven wilde.

Ik ontdekte de kant van mij die óók vrij wilde zijn, die open wilde staan voor het onverwachte.
Die elke dag voluit wilde leven.

Voluit expressie wilde geven aan wat er in mij leefde.

Voluit volledig míj zijn.

Dit kwam hij me brengen.

Een allerheiligst kado.

Een tweelingziel, noemen ze dit ook wel.
Iemand die op je pad komt, en je compleet van je stuk brengt.

Iemand that ‘shakes you to your core’.

Zoals ik shaken to my core was, toen hij met zijn doordringende blik ‘I can’t live with or without you’ naar me zong.

Mijn ziel wist dat dit iets wezenlijks te betekenen had.
Mijn mind wilde er niet aan.
But it changed my life.

Alle elementen die mij zo aantrokken in hem, heb ik stukje bij beetje in mezelf gevonden en tot leven gebracht.
Ik heb hem daar niet meer voor nodig.

En ondanks dat dit mijn leven in tweeën brak en mijn opgebouwde kaartenhuis in elkaar klapte, ben ik deze muzikant voor eeuwig dankbaar voor wat hij me op zielsniveau heeft gegeven.

Mezelf.

Mijn ware zelf.

I couldn’t live with or without him.
And I love him for that.

De lessen die dit me leerde

  • Een verliefdheid komt altijd met een boodschap. Het wil je iets wezenlijks over jezelf duidelijk maken, door jouw diepste pijnen en grootste verlangens te triggeren;
  • Weerstand bieden tegen alle gevoelens die je ervaart, omdat dit je dit van jezelf niet wilt of mag voelen, brengt je alleen maar verder van huis. Sta jezelf volledig toe om te voelen wat je voelt. The good, bad and ugly. Vanuit deze aanvaarding, kun je gaan doorvoelen, verwerken, wordt alles een stuk duidelijker en kun je uiteindelijk gaan horen wat je intuïtie je hierin wil vertellen;
  • Je hoeft het niet alleen te doen. Verbind jezelf met mensen die geen belang hebben bij de uitkomst van je relatie, die goed kunnen luisteren, het allerbeste voor jóu willen en jou rake vragen kunnen stellen. Dit zal je helpen om dichterbij de antwoorden te komen die voor jou kloppen;
  • Het leven is om te léven. Plannen maken en je leven kunnen uitstippelen tot je dood geeft misschien een gevoel van zekerheid en veiligheid, maar elke dag weer durven aanvoelen wat NU kloppend is voor je en daarmee de route van je levenspad open durven laten, geeft jouw ziel de ruimte om jou het meest verrijkend mogelijke levenspad te schenken;
  • Je kunt met je hoofd alles nog zo goed met elkaar kunnen rijmen – als je lichaam, gevoel en intuïtie iets anders zeggen, dan mag je daar naar luisteren. It knows. Period;
  • Vanuit de overgave komen de antwoorden. Als je vat probeert te krijgen op een situatie en die het liefst wil controleren, dan ga je in de weg zitten van waar jouw ziel naartoe wil bewegen. Laat een situatie je openbreken en stap in de overgave, zodat je ziel je de meest liefdevolle richting kan laten voelen;
  • Een relatie hoeft niet een leven lang te duren voordat je het als ‘succesvol’ mag zien. Belangrijker is dat een relatie voedend is voor beide zielen en jou dient in je persoonlijke en spirituele groei. Dát maakt een relatie waardevol – hoe lang of kort die ook duurt;
  • Als je bij een eerste ontmoeting met iemand al voelt dat dit ‘het’ niet helemaal is – vertrouw dan op dat gevoel. De chemie tussen jullie gaat niet veranderen (daar heb ik ook lange tijd op gehoopt), hoe graag je misschien ook wilt dat het gaat bijdraaien of je eraan gewend zult raken. Doe jezelf dit niet aan.

Vragen die je jezelf kunt stellen als je in een soortgelijke situatie zit

  • Waar staat de persoon waar ik op verliefd ben symbool voor? Wat mis ik in mijn leven en wil ik via deze persoon in mijn leven halen?
  • Welke (misschien tot nu toe nog verborgen) kant van mij wordt er door deze persoon naar boven gehaald?
  • Hoe kan ik deze elementen zélf in mijn leven integreren?
  • Welke pijn wordt er in mij getriggerd in deze verliefdheid? En wat heeft deze pijn van mij nodig?
  • Welk verlangen wordt er in mij getriggerd in deze verliefdheid? En hoe kan ik hier, los van deze persoon, uiting aan geven?

Podcast: verliefd op een ander

Mijn verhaal en de levenslessen die ik uit deze gebeurtenis leerde, deelde ik ook in deze podcast:

Je zult ‘m ook interessant vinden als je niet perse verliefd bent op iemand, maar je je soms wel jaloers voelt of iemand inspirerend vindt. Elke verbinding met een ander die iets met jou doet, komt jou namelijk iets vertellen.

Affirmatie

‘Zo ik de ander zie, zie ik mezelf’

14 gedachten over “Verliefd op een ander: een heilig kado”

      1. Ik zie dat ik twee keer een reactie geplaatst heb oeps..
        Vooral nu het laatste stukje ik blijf onrustig en krijg het niet goed helder waarom ik mij voel zoals ik mij voel. Ik herken mij helemaal in jou verhaal. Ik ben na die ontmoeting in een burn out geraakt. Een jaar relatie therapie gehad ik ben voornamelijk alleen gegaan. Maar kom er nog niet goed uit. Doodvermoeiend.

        1. Ah ja, dat herken ik ook. Ik was compleet in de war en ben ook flinke tijd overspannen geweest. Werd gek van mijn gedachten. Heb je iemand naast je lopen die niet zozeer naar jouw relatie kijkt, maar naar jóu en wat voor jóu klopt? Wat dit jou allemaal komt vertellen en brengen? Dat is voor mij heel essentieel geweest

          1. Ik ben nu thuis heel gesloten geworden ik probeer mijn grenzen te bewaken dat was een van de dingen die in relatietherapie naar boven kwam en gewaardeerd en gezien worden. Ik ben toen het gebeurde ook gelijk van alles gaan opzoeken in mijzelf gaan zoeken. Ik merk wel dat ik al heel erg veranderd ben alleen kom ik moeilijk weer terug mijn relatie in. Heel persoonlijk dit allemaal. Maar je verhaal kwam zo even op een goed moment ik ben er de afgelopen daar weer extra mee bezig.

          2. *dagen.
            Ik heb het weleens gedeeld met mensen om mij heen op een voorzichtige manier. Maar die hebben er een andere kijk op. Waardoor ik weer aan mijzelf ga twijfelen.

  1. Dankjewel dat je dit gedeeld hebt! Ik zou wel uit willen zoeken of ik op deze manier verder kom dan alles wat ik al geprobeerd heb.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *