Verliefd op een ander: een heilig kado

Terwijl mijn man naar bed ging, bleef ik appen.
Het was instantly verslavend.

Hij had mijn gevoelige snaar gevonden en ik de zijne.

Deze avond vormde het begin van het einde van mijn kersverse huwelijk – en het begin van een compleet ander leven.
Ik kon niet anders dan het binnen een paar dagen opbiechten, aan mijn man.
Het hield me zo bezig.

Ik vond het moeilijk te vertellen, kroop op zijn schoot op de bank.
Ik vertelde dat ik iemand had ontmoet, waardoor ik nu in de war was.
Hij voelde al iets aan, zei hij.

Lieverd dat ie was. 

De muzikant en ik bleven in contact.
Hij zocht mij op, had mijn hulp nodig, had allerlei ideeën.
Ik voelde me elke keer meer gezien, gewaardeerd en van mijn stuk gebracht.

Deze muzikant was zo anders dan de man aan wie ik nog maar een paar maanden geleden, in de kerk nog wel, voor al onze familieleden en vrienden, mijn eeuwige trouw had beloofd.

Mijn man was veilig, betrouwbaar, loyaal, zacht, dragend, liefdevol, voorspelbaar.
Een beetje ingedut en saai ook wel.

Deze muzikant was a different cup of tea.

Hij was authentiek, vrij, creatief, speels, jongensachtig, vol levensenergie.
Wispelturig ook. En hij speelde op het randje.

Maar daar zag ik doorheen.

Ik vergaf het hem al gauw, dat ie zo aan het flirten was met mij, terwijl hij wist dat ik net getrouwd was.
Ik zag zijn kleine hartje onder alles.
Ik begreep zijn gedrag wel.

Daar kon ik wel doorheen kijken.

Ik voelde me een wijzer mens dan hem.
Geloofde dat ik hem met die wijsheid kon bijsturen.

Hij had mij nodig, om zijn redenen.
En ik hem.
Om mijn redenen.

Het voelde wel geniepig, natuurlijk, dat appen van ons.
Ik wist ook wel dat het misschien onschuldig leek, maar dat er iets serieus met me aan de hand was.
Maar ik kon er niet mee stoppen.

Vanaf dag 1 dacht ik elk moment van de dag aan hem.
Als ik een appje kreeg, schoot de adrenaline en excitement door me heen.

Ik voelde me wel afglijden.
Maar het was niet tegen te houden.

“I can’t live
with or without you”

Het begon pijn te doen.

Ik zat in dit leven.
En hij in zijn leven.
Compleet andere werelden.

Ik had alles zorgvuldig opgebouwd, zoals ik het leven als klein meisje voor me had gezien.
Wat zo veilig en vertrouwd voor me voelde.

Achteraf geloof ik dat ik het spannende avontuur van écht leven gewoon nog niet aandurfde.

Ik had een koophuis, een spaarrekening, een konijn, een kersvers fotoalbum van onze bruiloft, een auto, een gezamenlijke vriendengroep, ik zat met mijn man op korfbal.

Ik was met hem opgegroeid.
We waren samen zoveel fases doorgelopen.

Van het doorlopen van de havo tot mijn eerste baan.

Van eerste huisje huren tot het afsluiten van een hypotheek.

Van eerste klungelige puberkus tot voor het eerst zonder anticonceptie vrijen op onze huwelijksnacht, omdat we zo uitkeken naar een baby.

Hij was mijn maatje.
Mijn steun.
Mijn veilige haven.

Ik wilde dit helemaal niet.
Zo plotsklaps, obsessief verliefd worden op een ander.

Op een flamboyante, wispelturige muzikant, nota bene.
Die zelf ook een vriendin had.
En zei niks echts met mij te willen.

Het bracht me zo in verwarring.

I can’t live with or without you.

Ik ging in huwelijkstherapie.
Las boeken over verliefd zijn op een ander en wat je daarmee moet.

Hield goede gesprekken met vrienden, collega’s, familie en mijn man.

Probeerde maar vat te krijgen op wat er nou gebeurde.
Wilde alles logisch kunnen verklaren en oplossen.

Piekerde uren-, dagen-, weken-, maandenlang.
Anderhalf jaar lang.

Totdat ik er gek van werd.

Ik wist dat er iets moest veranderen.
Mijn huwelijk brokkelde langzaam af.
Ik voelde weerstand om het aandacht te geven.

Voelde weerstand om met mijn man te zijn.
Ik liet onze relatie elke dag een beetje meer afsterven.

Elke dag voelde het meer onherstelbaar beschadigd.

Tegelijkertijd bouwde de frustratie zich in me op.

Ik voelde zó the urge om met de muzikant te versmelten.
Maar dat kon niet.

Hij wilde niet.
Er was geen opening.
En dat verscheurde me.

Dit kon niet langer zo.

Op een ochtend werd ik wakker en voelde ik: het is doodgegaan.
De relatie tussen mij en mijn man.

De sfeer was plotseling anders, deze ochtend.
Kalmer, kouder, helderder.

Alsof je beseft dat iemand er voorgoed niet meer is.
Alsof mijn ziel zich nu echt van hem had losgelaten.

Het voelde op.
Ik kon niet anders.

Huilend sprak ik het uit.
Ook dit voelde hij al aankomen, de lieverd.

Ik kon niet langer in dit huis blijven.
Ik pakte m’n spullen en kon tijdelijk bij mijn broer en schoonzus blijven.

Daar werd ik langzaamaan, elke dag een beetje meer, pas echt mezelf.

Los van alles en iedereen.
Daar was ik met mezelf, en leerde ik veilig te zijn in het midden van de storm.

Ik ging op mezelf bouwen.
Liet de weerstand los tegen wat was en zag de feiten en mijn gevoelens onder ogen.

Ging duidelijker voelen wat het was dat ik dan écht wilde.
Wat goed en liefdevol voor me zou zijn.

Ik verbrak het contact met de muzikant.
En met mijn man.

En zo krabbelde ik na een tijdje op.

Ik deed mijn eigen boodschappen, kocht wat ík lekker vond.
Ik regelde voor het eerst in mijn leven mijn eigen verzekering.
Kreeg een nieuwe baan.
Een nieuwe plek om tijdelijk te wonen.

Ik ontdekte wie ik was zonder de muzikant.
Zonder mijn ex.
Zonder wat ik allemaal in dat leven had opgebouwd.

Ik kwam los en merkte gaandeweg, over een periode jaren, dat ik werd zoals de muzikant.
Alles wat mij zo aantrok aan hem, kwam boven in mezelf.

Zo authentiek hij was in het contact met mensen – of dat nu de schoonmaakster of de directeur was, zo authentiek bleek ik ook te zijn.
Door me kwetsbaar op te blijven stellen.
Mezelf te durven zijn, met alles in mij.
Bij wie ik ook was.

Zo hij met de dag leefde, ging ik ook leven.
Alle langetermijnplannen gingen overboord, omdat ze me beklemden.
Ik wilde vandáág leven, met de flow meebewegen en in het moment willen aanvoelen welke stap kloppend voelt.

Zoals hij zijn hart en gevoel volgde in alles wat hij deed, zo beloofde ik mezelf dat ik mijn gevoel en intuïtie nóóit meer in de steek zou laten.
Mijn hart werd mijn innerlijke gids.

Zoals hij op een podium stond met zijn eigen stem en liedjes, zo ben ik zelf het podium beklommen om mijn eigen boodschap te laten horen.

Het was nooit de bedoeling dat we een relatie zouden krijgen.
Dít was de bedoeling.

Dat ik mijn volledige zelf zou ontdekken en worden.
En het levenspad zou gaan bewandelen zoals het voor mij in de sterren geschreven stond.

I became me.

Het heeft uiteindelijk jaren geduurd voor me om te beseffen wat er nu daadwerkelijk was gebeurd.
Dat dit niet zomaar een verliefdheid was.
Maar een zielsontmoeting, die me thuis wilde brengen bij mezelf.

Een heilige verbinding met een andere ziel.

Hoe pijnlijk en ontwrichtend dat ook was, in mijn aardse realiteit.
Ik kon inzien dat deze ziel een stuk met zich meedroeg, dat ik in mezelf weggestopt had.

Het speelse.
Het kinderlijke.
Het vrije.
Het authentieke.
Het op een podium staan, met je eigen stem en boodschap.

De muzikant kwam iets wezenlijks in mij spiegelen.
Iets wezenlijks dat ik had laten ondersneeuwen, omdat ik zo graag een veilig, vertrouwd en overzichtelijk leven wilde.

Ik ontdekte de kant van mij die óók vrij wilde zijn, die open wilde staan voor het onverwachte.
Die elke dag voluit wilde leven.

Voluit expressie wilde geven aan wat er in mij leefde.

Voluit volledig míj zijn.

Dit kwam hij me brengen.

Een allerheiligst kado.

Een tweelingziel, noemen ze dit ook wel.
Iemand die op je pad komt, en je compleet van je stuk brengt.

Iemand that ‘shakes you to your core’.

Zoals ik shaken to my core was, toen hij met zijn doordringende blik ‘I can’t live with or without you’ naar me zong.

Mijn ziel wist dat dit iets wezenlijks te betekenen had.
Mijn mind wilde er niet aan.
But it changed my life.

Alle elementen die mij zo aantrokken in hem, heb ik stukje bij beetje in mezelf gevonden en tot leven gebracht.
Ik heb hem daar niet meer voor nodig.

En ondanks dat dit mijn leven in tweeën brak en mijn opgebouwde kaartenhuis in elkaar klapte, ben ik deze muzikant voor eeuwig dankbaar voor wat hij me op zielsniveau heeft gegeven.

Mezelf.

Mijn ware zelf.

I couldn’t live with or without him.
And I love him for that.